شعر در مورد زلزله آذربایجان خوی

خرابه ی عریان دل

که به چشمت حقیر می آید

یادش به خیر

از درون شادش !

راستی ،

زلزله ی نگاهت چند ریشتر بود ؟

---

دست مرا بگیر،

همین یکبار…

توی همین شعر با من قدم بزن…

شاید همین الان ،

سیلی، در راه آمدن باشد

زلزله ای ، در شرف وقوع

و من ، هنوز به < تو > نگفتم:

دوستت دارم ...

---

مرگ من یا توست بی‌شک، آن ستون، آن سقف، آنک!

کاینچنین از ظلمت شب، بهره می‌گیرد کمین را

مادری آنک به سجده در نماز وحشت خود

خسته می‌ساید به خاک کودکان خود جبین را

---

درد است که می زاید ؛
تو اگر ترکم کنی .
اینجا کودکان یک شبه می زایند ؛
حجم دردهای مشبک رازگون را .
اینجا کودکان مشترک
با هزار حنجره ی مشترک
فریاد می کشند ؛
و بر سر انگشتانشان
یاس کبود ،
و بر لبانشان
هزار سبابه ی سکوت .

تو هم اگر ترکم کنی ؛
نه
این درد ترکم نمی کند .

باد که بوزد ؛
خورشید هم به تنگنا می افتد .
و این تو نیستی ؛
که به سادگی گلگون می سازی ؛
سنگ فرش زمین را .